Jaak (Jacques) Smeets Geboren op zondag 4 februari 1912 te Maaseik (Aldeneik) en in 1999, op maandag 22 februari te Maaseik overleden. Artikel in “De Maaseikenaar”, jaargang XXIII, pagina’s 72 en 73 Maaseik: Jaak Smeets, 4-2-1992 80 jaar jong (auteur: Albert Wieërs, osc) Ontvangen van: Luc Everts - Bree Jaak Smeets is een all round man in de Eyckerstede. Zijn activiteiten en beroepen waren veelzijdig en gevarieerd. Hij was bakker, grimeur, antiekhandelaar, heimatschilder, auteur van een brochure “Maaseik 2000” met een futuristische visie op zijn geboortestad, voorzitter Culturele Raad, houder van de kanunnik Coenen (historicus) –prijs 1980 voor zijn inzet en bevordering van de inter-Limburgse contacten en tot in 1980, 20 jaar lang, de dynamische voorzitter van V.V.V. Maaseik. We kunnen in een korte schets zijn veelzijdigheid slechts even belichten. Als mens komt hij bij jong en oud over als een minzaam, vriendelijk en sympathiek man, geen politieke “streber”. Hij heeft tijd voor alles en nog wat en om naar iedereen te luisteren. Hij was ook altijd een man van de dialoog, die de kunst verstond om weer bruggen te bouwen, waar de onderlinge samenwerking dreigde te springen. Bij meerdere zware ontgoochelingen in zijn leven bleef hij de gelovige levensoptimist, die nooit de moed opgaf, zelfs niet, toen in juli ll. zijn lieve, trouwe en heel wat jongere (tweede) vrouw hem ontviel. Als middenstander was hij 6 jaar bedrijfsleider in een familiaal bedrijf, 19 jaar gediplomeerd leraar aan de Vormingscentra van Neerpelt, Hasselt, Genk en Maaseik, ongeveer 10 jaar plaatselijk en kantonnaal voorzitter N.C.M.V. Maaseik en lid van het provinciaal N.C.M.V.-bureau te Hasselt. Als inrichter van handels-, vak- en/of antiekbeurzen was hij vaak de man van de nieuwe ideeën, die de veldarbeid niet schuwde. De grote toeristische attractie, het bakken van de reuzeknapkoek op de markt was de vrucht van zijn immer wakkere en sprankelende geest. De Sinterklaasverlichting met elektrische guirlandes in de vier hoofdstraten, de oprichting van de straatcomités en de inter-Limburgse attractieweken ontsproten alle uit zijn springlevende fantasie, zijn onblusbare dadendrang en zijn onbaatzuchtige liefde voor zijn geboortestad. Een idee, waarvoor hij jarenlang gevochten heeft, maar die hij niet kon realiseren was: de bevaarbaarheid van de Maas doortrekken stroomopwaarts Maastricht. Als bewuste milieu-burger probeerde hij het landschap en de uiterwaarden te behouden voor verdere ontgrinding. Door de Maas zelf twee meter dieper uit te baggeren, meende hij de plantengroei te kweken, die noodzakelijk was voor het behoud van de visstand voor eventuele lijnvissers. Als heimatschilder kreeg hij reeds in zijn jeugd de inspiratie en de vaardigheid op de tekenschool van architect Gessler, kunstschilder Pierre Brouns en ingenieur Daemen. Zijn eerste schildersjeugdzonde bedreef hij op 19-jarige leeftijd … op de oude Romaanse kerk van Aldeneik. Uit zijn vele doeken spreekt een grote eerbied en een bewondering voor de natuur. In onze tijd van milieuverloedering laat hij ons nog met volle teugen genieten van zijn schilderachtige hoekjes en fraaie monumentjes uit het Maasland. Bij hem geen onrust, geen dreigende wolken, maar een rijk kleurenpalet met zin voor evenwicht als vrucht voor zijn rustige innerlijke natuur. Alleen of met ander hobby-schilders exposeerde hij naast Maaseik-Aldeneik te Opoeteren, Opitter (Bree), Genk, Diepenbeek, Beringen en Weert (NL). Op 15 februari hield hij een groot feest voor zijn vele familieleden en meest intieme vrienden. “Als ic can”, de lijfspreuk van zijn grote Middeleeuwse stadsgenoot en voorganger, Jan van Eyck, blijft Jaak “trouw totterdood”. Wij wensen deze onverwoestbare levensoptimist nog vele jaren schildersgenot, “sterck als Eyck bi der Mase”. Info met dank aan Luc Everts - Bree (B)

Roos Peulen-Smeets stuurde me in 2019 dit bidprentje.

In 1996 schildere Jaak een vijfluik van de Aldeneiker volksheiligen voor de parochiezaal de Ark.