Heeroom George Smeets In mijn herinnering zijn hele leven gelukkig geweest, veilig achter de muren van Abdij Mamelis, vlakbij Vaals. Toen ons pap nog vertegenwoordiger was bij de AGA ging ik tijdens vakanties vaak met hem mee. Als ons pap dan eens naar het zuiden moest, ging hij altijd even aan bij Heeroom George. Zo kwam ik dus geregeld in het klooster bij de paters op bezoek. We genoten dan van een heerlijke maar stilzwijgende maaltijd, want gesproken werd er niet. Slechts een pater voerde het Woord (uit de Bijbel, denk ik). En als het eten dan gedaan was, werd met een stukje brood het bord schoongemaakt, het bestek goed afgelikt en met een servet gedroogd en opgeborgen voor de volgende maaltijd. Ik vond het maar vreemd maar begreep dat de borden van gasten wel werden afgewassen!!! De weinige momenten die ik daar was had ik wel het idee dat men niet wist wat er in de wereld om hen heen gebeurde. Ik herinner me dat ik Heeroom ooit vroeg (ik was toen al ergens vooraan in de 20) wat zij Zondags deden na de mis. Nou, dan liepen ze naar Aken, dat was maar ca. 20 KM. "Oh," zei ik "en dan drink je daar een kopje koffie of zo"? "Neen, dan bezoeken we de Dom, bidden er wat, en wandelen we weer terug" was het antwoord. Heeroom George is voor mij altijd een beetje wereldvreemd geweest maar in mijn gedachten staat hij als een zeer lieve man die in eenieder altijd het goede zag. Groot was mijn verbazing te vernemen dat het klooster over een website beschikte 2000 Abdij Mamelis Ik en Thea waren ook zeer verheugd dat hij (in 1978) ons huwelijk wilde en mocht inzegen (want daar moest hij wel permissie voor hebben van vader Abt). Het stukje hieronder is geschreven door mijn zus Charlot. 

Heeroom George was de een na oudste telg uit het geslacht Smeets-Klerckx en heeft het merendeel van zijn leven doorgebracht in het Benedictijner klooster Mamelis/Vaals. Bij grote uitzondering kwam hij daar vandaan: als er een nieuweling door hem gedoopt mocht worden, een huwelijk door hem gesloten mocht worden etc. Je kon hem dan met de meest kleine dingen ontzettend verwennen: hij was echt een snel tevreden mens. Door de omstandigheden in hun klooster, was hij ook wel wat wereldvreemd; ik herinner me dat we ook eens samen op schiphol waren om (heer) oom Sjef op te halen. Hij keek de ogen uit zijn hoofd, vroeg aan een toevallige voorbijganger om wat geld om in de verrekijkers op de pieren te mogen kijken en toen iedereen uitliep om Willem Duys van een reis te zien terugkeren vroeg hij heel eenvoudig: wie is die man? Hij had er nog nooit van gehoord. Toen ik eenmaal zelf kinderen kreeg, stuurden we regelmatig over en weer briefjes. Zijn aanhef luidde steevast "lieve Charlotte en beste Jan" (terwijl Jan ook zo lief is!) Ik was graag nog een keer naar zijn graf gegaan, nu de "oudere generatie" toch inkrimpt. Mijn eerste en laatste poging (ca. 4 jaar geleden) heeft me helaas geleerd, dat dat niet wordt toegestaan; hoeveel woorden we er ook aan gewijd hebben: Jan en ik kwamen niet verder dan de drempel van de toegangsdeur van het klooster. Charlot van Bree-Smeets (2000)