Solange, Cécile en ome Harrie

Ome Harrie...en rauwe eieren. Terugkomend van vakantie in Spanje zouden wij (Dries en ik), met Ome Harrie naar Beaufort doorrijden waar we nog enkele dagen zouden blijven bij Solange die daar vakantie vierde met haar gezin. Ome Harrie had de kaart bekeken, wij namen ergens ter hoogte van Lyon afscheid van onze familie en togen op weg. Het was toch nog enkele uren rijden naar Beaufort. We rijden door een schitterend bergachtig Frankrijk en ik genoot van het “avontuur”. ’s Avonds rond de klok van acht uur komen we aan in Beaufort. Er werd aan diverse mensen gevraagd naar het adres maar helaas, volledig onbekend. Dan maar eerst iets eten. Bij gebrek aan een behoorlijke eetgelegenheid werd het dus het lokale cafe. Daar had men natuurlijk geen echte à la carte maar konden we wel brood met gebakken ei krijgen. Veel vuur hadden deze eieren niet gevoeld. Door de glazig witte onderkant zag men duidelijk de bodem van de braadpan en konden we het brood gewoon in het ei soppen. Hier leerde ik de betekenis van “grote honger maakt rauwe bonen zoet”.  En ca. 220 KM zuidelijker lag nóg een Beaufort waar een verpieterde franse maaltijd op Hollandse gasten wachtte… Maar we hebben nog enkele leuke dagen gehad met onze franse 'neven en nichten' en tante waarbij een bezoek aan de grootste gletsjer van Europa 'Mer de Glace' me nog altijd in herinnering staat, waarschijnlijk door de immense ijsmassa waarop wij in onze korte zomerbroekjes rondwandelden. Ome Harrie vertelt: Solange verloor haar man bij een gruwelijk vliegtuigongeluk in Afrika. Toen heb ik met haar kennis gemaakt en dat is na 7 jaar uitgelopen op ons huwelijk. Wij zijn getrouwd in 1968 in de kerk van de Trinité in Parijs en we woonden toen in Vanves. Daarna korte tijd in, Plaisir. In 1970 is Cécile geboren In 1975 zijn we naar Holland getrokken In 1995 terug naar Frankrijk waar de 5 grote en getrouwde kinderen van Solange wonen. Hun namen: Monique, Xavier, Anne, Ghislaine en Claude die ons een 14 tal kleinkinderen en 3 achterkleinkinderen gegeven hebben. Beroep/werk: Teveel om op te noemen. Maar jullie weten wel wat ik zo ongeveer allemaal heb uitgevoerd. Solange is een tijd lerares geweest (Engels en Wiskunde)Mijn werk is eigenlijk altijd tegelijk mijn hobby geweest. En dan ging het altijd om communicatie, publiciteit, vormgeving, ontwerpen, schrijven, tekenen, etc. Ik wist namelijk toentertijd heel zeker dat ik mee moest helpen om ervoor te zorgen dat alle mensen van de hele wereld in de hemel zouden komen. Later dacht ik vooral dat die hemel hier op aarde moest gevonden worden en dat iedereen hier het recht had gelukkig te zijn. Ik herinner me in dit verband nog altijd een oude film die als titel had: “Heaven can wait” En daar heb ik het maar op gehouden. Gewoond: Achtereenvolgens in Ottersum, Gennep, Kerkrade (Rolduc,) Tilburg, Berg en Dal, Arnhem, Heino, Stein, opnieuw Arnhem, en weer Tilburg, Issoudun, Marseille, Kaolack, Tambacounda (Senegal), opnieuw Tilburg, Eindhoven, dan La Varenne St Hilaire bij Parijs, Vanves, Plaisir, Stevensbeek, Boxmeer, Floirac. Ik heb dus nergens echt wortel kunnen schieten en voelde me dus ook altijd overal snel weer opnieuw thuis. Aan Afrika bewaar ik - na de Expo in Brussel - de mooiste herinneringen. Ik heb dat allemaal lang en breed opgeschreven en Cécile bewaart dat boek voor als het ooit nog iemand zou inspireren. Verder heb ik een stuk of vijf boeken geschreven en ontelbare artikelen, brochures, kleine geschriften en nog veel meer. Er zit een hele hoop in het archief van het Documentatiecentrum aan de Kath.Universiteit te Nijmegen Daar is overigens ook een en ander te vinden van René, Sjef en George.