bezembinjers - rene vertelt

De Smeetsgroep - een limburgse familiesite

Indian scout (1924) René Smeets uit Maasbracht als 27-jarige op zijn motor, een 'Indian Scout' met het nummerbord P 492. Op de buddy-seat zijn broer Harrie. De foto werd in 1924 gemaakt voor de smederij in de Kerkstraat van Maasbracht-Beek.

De bèzembinjers. Veurdet vreuger de percessie trog wèrdje de straote altied ekstra good en deegelik gekèrdj. Omdet de bèzembinjers dit auch wiste, wooreze ein paar daag van te veure in eeder dörp paraat oom get probere te verkaupe. Die in Brach langs de deure ginge, koome van de Deelgaard vanaaf. Die hèje altied de beste bèzems, want van oorsprong woore die van Groesbaek, van de Mookerhei dus, en dao wiste ze wie eine gooie bèzem gemaktj moos wère. Zoa auch in September 1929. Eine van die kèrels deej de beste zake. Dè verkoch aan de laupendje bandj. Veur 2½ cent per stuk.. Dèn angere vroeg 3 cent en wèrdje den nog neet eine kwiet. Toen ze zich tènge kwoome tusse de middig bie Sjang Frenske in de kafé zag de eine tège de angere: "mer kèrel, wie is det toch meugelik dets doe eine bèzem veur 2½ cent verkuips. Ich kan het neet veur minder es 3 cent en doabie höb ich de hei auch nog gestoale'." "Mer joang", zeg de angere, "Zal ich dich ins get vertelle? Ich höb de ganse bèzems gestoale”.

Verhaal van René de Smeed uit ca. 1925 Ene zekere Willem Tijssen was getrouwd met Annie van Seuskens. Graat Seuskens de metselaar was haar broer. Willem woonde over de Montforter overweg heen direct aan de linkerkant van de weg. Ongeveer tegenover de vroegere “statie" stond een seinhuisje waarover hij de zeggenschap had. In zijn vrije tijd bewerkte hij een stukje land waarop hij groente en aardappelen teelde. Rijksveldwachter Waayen uit Linne wist dat de aardappelen van Tijssen bijzonder goed waren en niet “kapot kookten". Daarom had hij zich in het najaar enkele zakken besproken. Op zekere dag klopte hij in het seinhuisje aan waar Willem dienst had, om de beloofde aardappelen op te halen. "Oh ja" zei deze, "er komt voorlopig toch geen trein". "Kom naar mee, ze staan klaar, ik hoef ze alleen nog maar even te wegen". Ze liepen dus samen 100 m. verder naar de woning, waar het gewicht gecontroleerd werd. De twee zakken werden toen achter op de bagagedrager gelegd. Maar nu komt het! Op dat moment haalde Waayen zijn zakboekje tevoorschijn en maakte Willem twee verbalen. Het eerste omdat de gewichten niet geijkt waren en het tweede omdat hij in diensttijd het seinhuisje verlaten had.